اقبال

اقبال اگر همره و، گــــر بخت بود یار

می چینم از آن لعل لبت ، بوسه دو صد بار

هر گز نکنم روی ز رویت به دگر سوی

گویا که نگاهت به نگــــــاهم شده آوار

بر ناصیه ام ، از ازل عشق تو نوشـــتند

از پرتو عشق تو مرا ، بخشــش بسیار

پیوســــــــته مرا بیم فراوان ز تو دادند

از پند حکـــــــــیمان شده ام ، خسته و بیزار

طبعم فوران کـــرد تو و خاطــره ی تو

دل در تب و تاب است که اندازه نگــهدار

رنگـــــین شده با رنگ لبت ، دفتر قلبم

تزئین شده با شـکل تو، مجموعه ی افکار

امید که کــمتر شود این فاصله ی نحس

این جای تهی پر کن و، این فاصــله ، بردار

                                                         مصطفی معارف 2/8/90 تهران